Jaguar i inne chłopaki cz.4

**

- Już troszkę lepiej? – poczuł chłodną dłoń na czole. Tak, było mu lepiej.

- Chrrrrk – jeszcze nie całkiem przyzwyczaił się do tego, że ma rozwinięte struny głosowe i bardziej funkcjonalny aparat mowy.

- Eeeem… wiesz, nie, żeby coś, ale wydaje mi się, ze dobrze by było, gdybyś odpowiedział „tak” – Luhan uśmiechnął się promiennie. Wiedział, że takie uśmiechy załatwiają bardzo wiele, zwłaszcza, że był estetyczny. Luhan był najbardziej estetyczną osobą, jaką znał.

I nie pomylił się. Na maknae też to podziałało.

- Tak.

- Bardzo ładnie. Na twoim miejscu przeprosiłbym Krisa – mruknął Luhan, nadal z łagodnym, sarnim uśmiechem. Te wszystkie uwagi, wygłaszane ze stoickim spokojem przychodziły mu z ogromnym trudem. Nie mógł usiedzieć już dłużej przy chorym, presja, by zrobić TO była zbyt wielka. Z jednej strony nie chciał zostawiać spoconego, nie całkiem ogarniętego Tao samemu sobie, z drugiej… Aby utrzymać jaką taką formę i fason musiał już wyjść i znaleźć odosobniony kąt.

- Wybacz mi na moment, ale to chyba koniec  mojej zmiany – Luhan przesunął między palcami wilgotne włosy Tao w przyjaznej pieszczocie i podniósł się z łóżka. Całą siłą woli powstrzymywał telepanie każdego mięśnia w swoim ciele. Zwlekał zbyt długo.

Wyszedł z pokoju starając się oddychać głęboko i miarowo, by wewnętrzna potrzeba nie rozsadziła jego organizmu.

A Tao znów był samotny. Jak wtedy, gdy leżał na jakiejś brudnej, najprawdopodobniej upaskudzonej słomie (obsranej, tak) i nie mógł znaleźć dla siebie miejsca przy cieple brzucha mamy.

Ale najmłodszy członek EXO-M wiedział, że to nie był koniec tej historii. Że wtedy pojawił się on, jego cieple rączki nakryły jego chude różowe ciałko i wepchnęły mu do ryjka gumowy smoczek. Ssąc go ufnie pobierał ciepły pokarm. Ręce chłopca głaskały go delikatnie, dawały poczucie komfortu i bezpieczeństwa. I od tej pory to on był jego przyjacielem, nie inne zachłanne na mleko prosiaki.

Byli przecież nierozłączni. Zawsze razem. Chodzili na spacery, wymyślali zabawy (no dobrze, on je wymyślał, ale Tao-świnka zawsze reagował na ten objaw kreatywności wesołym chrumkaniem i kręceniem się w kółko, czym dawał upust swojemu zaangażowaniu). Kradli ziemniaki z kartofliska, a chłopiec dawał mu smakołyki. Czasami chłopiec spał razem z nim, uciekając przed swoją paskudną rodziną. To ich łączyło, brak oparcia wśród swoich. Ale odnaleźli siebie, a trudności w porozumieniu międzygatunkowym musiały zejść na dalszy plan wobec siły ich przyjaźni. Ich duchowego braterstwa.

Dlaczego Kris o tym nie pamiętał? O tym jaki był kiedyś wspaniały, o tym jak uratował mu życie? O tym, że był dla niego wszystkim…?

Tao pamiętał, że Kris kiedyś będąc tym chłopcem pewnego ranka przyszedł do niego.

- Słyszałem, że świnki nie mogą zobaczyć nieba – powiedział, pochylając się, by pogłaskać Tao między uszami.

„Chcę ziemniaka” pomyślał Tao, wyciągając ryjek, by powąchać jego rękę w poszukiwaniu przysmaku.

- Pozwolę ci zobaczyć niebo – rzekł chłopiec i chwycił prosiaczka na ręce. Wyprowadził go z chlewika i podniósł tak, że Tao zadzierał swój pyszczek prosto w wielką, niebieską przestrzeń. Jednak jako przedstawiciel trzody nie bardzo rozumiał co się dzieje. Dopiero teraz, gdy w gorączce przypomniał sobie o trudach poprzedniego życia, zrozumiał to, jak piękne chłopiec miał serce.

Chociaż wtedy naprawdę wolałby coś schrupać. Błękit ani poszarpane, mgliste chmury nie były czymś, czym prosiaczek mógłby się zachwycić.

Tao chwycił swoją kołdrę mocno w pięści i rozpłakał się w pustej sypialni. Kris był najważniejszy. Najlepszy. Jedyny, który był mu przeznaczony.

Jak on, jak on miałby mu przypomnieć o ich wcześniejszych losach? Tak bardzo… tak bardzo chciałby nie przeżywać na nowo uczucia rozłąki…

**

- Arght – wycharczał Luhan, opierając się o brzeg umywalki. Spojrzał na siebie, czerwony z wysiłku.

- Jestem pierdolnięty…! – wysapał, wykrzywiając twarz, żałując, że nie miał czasu rozszarpać czegoś zębami. 

Nienawidził tych walk z samym sobą. Nie mógł ich znieść. Z jednej trony był młodym chłopakiem, który uwielbiał wszystko co świeże, czyste, estetyczne i piękne. Tę część jego duszy kochał każdy, kto z nim przebywał. Egzystowanie w jego obecności było jak upragniona wizyta w muzeum wystawiającym dzieła ukochanego artysty.

Jednak jego natura była dzika. Nieposkromiona.

Wbrew sobie, wyciągnął palec i zaczął dłubać sobie w nosie nienawidząc siebie za podobne wyczyny. Był na swój sposób dziki, nie poznawał siebie…

Gdy skończył, opłukał rękę pod wodą, starając się pohamować łzy. Wytrzymał już trzy tygodnie, a teraz znów był obleśny, obrzydliwy i nieelegancki. Chodzące zaprzeczenie savoir vivre.

Dlaczego… Dlaczego musiał to robić?

Oparł się czołem o lustro, pokonany. Nie rozumiał sam siebie…

Pozbierał się jednak dosyć szybko. Zawsze mu się to udawało.

Uśmiechnął się do siebie promiennie. Musiał sobie wybaczyć, nie mógł się zadręczać. Nikt, zwłaszcza Sehun nie musi wiedzieć o tych wybrykach.  Będzie ostrożny. Zatrzyma to dla siebie. Opanuje to, tak, jak opanował codzienne zmienianie bielizny i czyszczenie uszu, nie zapominając o drapaniu się po kroczu co rano. Nie pozwoli na to, by te niewyjaśnione popędy zrujnowały mu życie. Ten… ten zwyczaj także pokona.

- Jestem ładny. Jestem miły. Jestem sobą i pracuję nad moją osobowością – nagrodził się uśmiechem, odsuwając przykre incydenty w niepamięć. Sięgnął po kwiatowy dezodorant i popsikał całą swoją sylwetkę, po czym pewnym krokiem wyszedł z łazienki.

To było tylko siusiu – powtarzał sobie.

**

Lay czuł się dziwnie. Tak, jak czuje się ktoś, kto przez cała młodość marzył o odbyciu wycieczki dookoła świata, zapomniał w dorosłym życiu o tym życzeniu, a mając 70 lat zyskał taką możliwość jej odbycia. Lay czuł strach. Zwątpienie we własne siły, lepką obawę, że posika się w majtki w najważniejszym punkcie swej misji, ale i dreszcz podniecenia na myśl, że nie został pozostawiony sam sobie. Teraz… teraz wiedział, ze był normalny.

Chociaż reszta członków nie chciała tego przyznać. Wszystko przez incydent, który miał miejsce pięć tygodni temu.

Tak się złożyło, że ludzie wyprawili mu pogrzeb. No właśnie, dla nich było to logiczne że umarł. Nieco ironicznym zdawał się fakt, że zyskał moc „uzdrawiania”, a zszedł z tego świata w momencie, gdy dachówka  z impetem skruszyła mu czaszkę. Z dziurą w głowie, kostnymi odłamkami w pokrwawionych włosach i rozpryśniętym mózgiem nie wyglądał z pewnością na kogoś, kto mógłby się z tego wylizać. Zwłaszcza, ze zamarły mu wszystkie funkcje życiowe, mózg, niekompletny i w rozsypce nie wytwarzał fali ani nie wysyłał impulsów elektrycznych, które kontrolowały jego organizm. Większość jego krwi rozlała się na chodniku i Lay stał się koszmarem dręczącym z piętnastu przechodniów.

Jego krótkotrwały stan odrętwienia zmartwił wytwórnię SM.

- To mówicie, ze nie będzie mógł występować? – zapytał z powątpiewaniem przedstawiciel wysłany do kostnicy. Potarł swoje ramiona zgrabiałymi dłońmi, wpatrując się w patologa.

- Nie ma polowy głowy, proszę pana. To użyteczne, gdy chce się występować.

- Możemy załatwić mu perukę. Albo kroplówkę w nogawce spodni, niech już tylko się nie wygłupia.

- Obawiam się, że to niemożliwe.

No i wtedy naprawdę było niemożliwe, nie zregenerował się wtedy na tyle, by móc myśleć chociaż o kiwnięciu palcem.

Jego pogrzeb był uroczysty, naprawdę ładny. Przynieśli mu mnóstwo białych kwiatów, a jego przyjaciele szczerze płakali. Kwiaty były bardzo użyteczne, w przeciwieństwie do zniczy – gdy odkopał się tydzień później z lekkimi strupami na głowie były wspaniałym posiłkiem. Pokrzepiającym. Chrupał te zwiędłe kwiecie jak prawdziwy jednorożec, którym przecież był.

- Kurwa mać, Lay, Ty chyba żartujesz – Baekhyun spojrzał na niego z powątpiewaniem, gdy go zobaczył po jego wydostaniu się z grobu.

- Nie podchodź – powiedział cicho Lay – Tylko dziewica może mnie dotknąć, a widzę, ze u ciebie się trochę pod tym względem zmieniło.

- I kto to kurwa mówi, jesteś przecież martwy – odparł Baekhyun, marszcząc brwi na uwadze o dziewictwie –Twoja zmiana stanu jest bardziej niepokojąca niż moja.

- Nie jestem ani trochę martwy. Muszę się tylko wykąpać.

- Słusznie. Jebiesz gruntem.

Jego powrót wywołał więc spore zdziwienie. Jednak przecież nie mógł im powiedzieć o tym, że był jednorożcem i właściwie nie dało się go zabić. Był prawdziwą, mityczną istota, która posiadała dar uleczania i inne przymioty właściwe koniom o jednym rogu. Tak, mógł pogalopować po tęczy. Mógł zamienić się w śnieżnobiałego konia o diamentowych kopytach i grzywie powiewającej mimo braku wiatru. Jego róg był prosty i wycelowany w górę, symbolizował cel i determinację.

Jakkolwiek szlachetnie brzmiały te wszystkie jego przymioty, nawet tak cudowne stworzenie jak jednorożec nie mógł wiele zdziałać znajdując się wśród bandy ludzi żyjących jedynie światem materialnym. Lay był jedynym, który zdawał sobie sprawę z kosmicznego porządku świata i ich misji. Jednak za żadne skarby nie mógł ich przekonać, by zajrzeli wgłąb siebie i odkryli reinkarnacyjny krąg. Oraz obowiązek każdego żywego stworzenia – dążenie do czynienia dobra.

**

Na początku Lay starał się być poważny.

- Słuchaj, musimy poważnie pogadać.

- Lay, nie teraz, nie widzisz, że jestem zajęty?

- To dosyć istotne, Kris. Jesteś liderem, musisz mnie wysłuchać.

- No dobra, o co chodzi?

- Czy naprawdę nie wydaje ci się, że życie ma sens? Że jesteśmy częścią jednej, cudownej idei? Że należałoby czynić tylko fajne i mile rzeczy, a wtedy naprawdę świat stałby się lepszy?

- …Lay.

- Kris, czuję, ze ty też jesteś kimś specjalnym i wyjątkowym. Masz aurę, która mówi mi, że kiedyś przeżyłeś coś strasznego, ale masz w sobie mnóstwo siły, by czerpiąc z tego doświadczenia zmienić sens dziejów…

- … Ok. Rozumiem, co chcesz powiedzieć. Postaram się pogadać z menedżerem, żebyśmy mogli spać godzinę dłużej dwa razy w tygodniu.

Pozostali członkowie EXO-M i EXO-K traktowali go w podobny sposób. Luhan wyraził cichą wątpliwość, czy nie należałoby mu założyć blokady rodzicielskiej na laptopa. Chanyeol poradził porozmawiać z Siwonem. Xiumin upatrywał przyczyny zdziwaczałości przyjaciela w jego pogrzebie.

A Chen po prostu na niego nawrzeszczał, przekazując mu dobitnie, że tacy jak oni powinni się byli nigdy nie narodzić.

Lay spróbował zatem przekazu podprogowego. Wciskał chłopakom ogromną ilość filmów z gatunku magical girls. Jedynym efektem było tylko to, że Tao wciągnął się w SuperŚwinkę…

…Ale jak widać, upór Laya się opłacił.

Ktoś zaczął się finalnie wybudzać ze stanu pernamentnej nieświadomości. 

**

Kai odetchnął głęboko i z satysfakcją przejrzał wzrokiem jeszcze raz to, co udało mu się w ciągu ostatnich czterdziestu minut osiągnąć.

„Kai staje za tobą. Czujesz, gdy zanurza swój nos o oszałamiającym kształcie w twoich włosach i wdycha ich zapach. Nigdy nie czułaś się bardziej podniecona, gdy jego pewne, męskie, silne ramiona obejmują Cię  w pasie. Drżysz cała, gdy jego miękkie, perfekcyjne wargi muskają płatek twojego ucha. Pragniesz otrzeć się o niego całym swoim ciałem, to już przestała być dla ciebie słodka, romantyczna randka. Chciałabyś, aby zakończyła się w zupełnie inny sposób. Po raz pierwszy w swoim życiu czujesz się jak kocica w rui.

- Do zobaczenia – słyszysz, gdy jego oddech delikatnie pieści twoją szyję. Nie pamiętasz większego dramatu w swoim życiu, niż ten, który rozegrał się w momencie, gdy jego ciepłe dłonie zsunęły się z twojego brzucha.

Odwracasz się, porażona nagłym chłodem, ale jego już nie ma. Teraz twoje istnienie podporządkowane jest temu, czy on zjawi się ponownie, by porwać Cię na wymarzone spotkanie i uczynić z ciebie Kobietę, czy zostawi tak jak teraz… z niczym.”

Tak, było to dobre. Dobitnie świadczyły o tym komentarze, które otrzymał już po półgodzinie.

„AAAAAHHHH~ Fantazyjna_fanfikowiczko uwielbiam cięęęęęęęęęęęęę! Ten fragment, gdy on mnie opuszcza… NIE MOGĘ NIE MOGĘ NIE MOGĘ CZEKAM NA KOLEJNY PAAART!”

„Kai jest moim bogiem, a ty jesteś jego kapłanką……….. pośredniczę w naszym własnym cudownym akcie…”

„JAJNIKI ZNISZCZONE ZDEWASTOWANE, ON W KOŃCU MUSI SIĘ DO MNIE DOBRAAAĆ! ZRYWAM MAJTKI JUŻ TERAZ”

Tak. To zdecydowanie poprawiło Kaiowi humor, tak, że na chwilę zapomniał o tym, że pojawił się mały problem w związku z chorobą psychiczną Suho.

Jak na razie jednak pozostawał w wyimaginowanej chmurce własnej chwały i internetowej sławy.